Ολοι γνωρίζουμε ότι το πουλόβερ ξηλώνεται αργά αλλά από μια κλωστή. Στην περίπτωση των εργασιακών σχέσεων το πουλόβερ λέγεται ατομική σύμβαση εργασίας και τον ρόλο της κλωστής παίζει η παλιννόστησή της μέσω της ατομικής διαπραγμάτευσης για το ελαστικό δεκάωρο… Η κυβέρνηση βέβαια το έχει βαφτίσει «με αίτημα του εργαζομένου». Το ζήτημα είναι ότι ουδείς μισθωτός αυτής της χώρας αν του το ζητήσει ο εργοδότης δεν θα υπογράψει το αίτημα για το ελαστικό δεκάωρο. Ομως εδώ βρίσκεται η κλωστή που απειλεί να ξηλώσει το πουλόβερ των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη λοιπόν ξεκινά να αποκαθηλώνει μέρος του εργατικού δικαίου που ονομάζεται συλλογικό. Είναι αυτές οι συλλογικές διαπραγματεύσεις που έδωσαν δύναμη στα εργατικά συνδικάτα ώστε να πετύχουν όλα όσα πέτυχαν τον 20ό αιώνα.

Είναι σαφές ότι η κυβερνητική επιλογή με την ταυτόχρονη διεύρυνση όλων των μορφών ευελιξίας (απασχόληση, εισόδημα, χρόνος εργασίας – απλήρωτη υπερωριακή απασχόληση, ευελιξία τηλεργασίας, συρρίκνωση εργασιακών δικαιωμάτων, περιορισμοί στη συνδικαλιστική δραστηριότητα και την κήρυξη απεργιών) θα φέρει τέτοιες ανισότητες και ένα μοντέλο ανάπτυξης όπου θα επέλθει η παραγωγική καταστροφή μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων προς όφελος μεγάλων πολυεθνικών.