Στην Ελλάδα, σε αντίθεση με αρκετές ευρωπαϊκές έννομες τάξεις, η απόλυση είναι αναιτιολόγητη και αναιτιώδης. Ο εργοδότης συνεπώς δεν οφείλει να γνωστοποιεί στον εργαζόμενο τον λόγο για τον οποίο καταγγέλλει τη σύμβαση.

Η προστασία που παρέχεται στον εργαζόμενο είναι ακύρωση της απόλυσης όταν αυτή κρίνεται παράνομη από το δικαστήριο είτε ως καταχρηστική είτε διότι παραβιάζει ρητή ρύθμιση νόμου, όπως συμβαίνει στις περιπτώσεις απολύσε

ων εγκύων, λόγω διακρίσεων κ.λπ., που συνεπάγεται την επιστροφή του στη θέση εργασίας του και την καταβολή σε αυτόν των μισθών υπερημερίας, δηλαδή των μισθών που θα έπρεπε να λάβει από την ημέρα της απόλυσης μέχρι την ημέρα της επιστροφής στην εργασία του.

Ο υπό ψήφιση νόμος ανατρέπει επί τα χείρω ένα καθεστώς που ισχύει εδώ και εκατό έτη (νόμος 2112/1920). Επί της ουσίας πρόκειται για έμμεση απελευθέρωση των απολύσεων. Με την υπό ψήφιση διάταξη, κατά την εκδίκαση της αγωγής του εργαζομένου προκειμένου να του δοθεί η δυνατότητα επιστροφής στην εργασία και να του καταβληθούν μισθοί υπερημερίας θα είναι δυνατό με μια απλή δήλωση του εργοδότη αυτά να αντικατασταθούν από μια νεοσυσταθείσα αποζημίωση. Η νέα αυτή ρύθμιση λειτουργεί αποτρεπτικά ως προς τη δικαστική διεκδίκηση της ακύρωσης απόλυσης, αφού το ποσό της αποζημίωσης που πιθανόν να επιδικαστεί στον εργαζόμενο θα υπολείπεται ακόμη και των δικαστικών εξόδων που θα έχουν υποβληθεί μέχρι την τελεσιδικία της απόφασης.

Η κυβέρνηση της ΝΔ έσπευσε σχεδόν άμεσα μετά την εκλογή της να καταργήσει τη ρύθμιση για τον βάσιμο λόγο απόλυσης, που απετέλεσε θεμελιώδους αξίας νομοθετική διάταξη για την προστασία των εργαζομένων. Πλέον με τις νέες ρυθμίσεις ανατρέπεται και το καθεστώς των απολύσεων που καθιερώθηκε επί Ελευθερίου Βενιζέλου. Δυστυχώς στο μέλλον αναμένεται η συνέχιση της απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων, στερώντας από τον εργαζόμενο και τις τελευταίες εναπομείνασες ρυθμίσεις για την προστασία του.