Η «συμφοράόταν διαρκεί γίνεται μονότονη» έλεγε ο Καμί. Μονότονα και τα εγκώμια των ΜΜΕ για την οργάνωση του εμβολιασμού, αφού οι κυβερνητικοί παράγοντες δεν μπορούν πλέον να επαίρονται για τη διαχείριση της πανδημίας. Αλλωστε η εξαργύρωση κάθε χαράς με αντίτιμο την οδύνη έχει τις ρίζες της στο πλατωνικό «Συμπόσιο», αφού η επιθυμία προϋποθέτει την έλλειψη. Δεν ωφελεί ο Μαρξ όταν αδυνατεί η σαρξ.

Ο Μπάιντεν πάντως ακόμη κι αν δεν έχει διαβάσει τον Μαρξ ξέρει τις απόψεις του, όπως π.χ. ότι από την ισότητα των ανθρώπων εκπορεύεται και η υγεία ως δημόσιο αγαθό και επομένως και η κατάργηση των πατεντών. Η πρότασή του μετά τον πρώτο ενθουσιασμό φαίνεται να υποχωρεί και να μη βρίσκει πλέον ευήκοα ώτα. Αντίθετα, ο Μπόρις Τζόνσον, κυνικός όσο και ο νεοφιλελευθερισμός του, δήλωσε συγκινημένος: «Χάρη στον καπιταλισμό και στην απληστία πετύχαμε να έχουμε εμβόλια». Εν τω μεταξύ στην Ινδία και στον υπόλοιπο Τρίτο Κόσμο οι άνθρωποι πεθαίνουν σαν τις μύγες και σπανίως μαθαίνουμε τι συμβαίνει στις χώρες της Αφρικής, στις οποίες το πολύ πολύ να στείλουν τα ληγμένα, όπως έχουν κάνει και στο παρελθόν.

Ολη αυτή η ιστορία λοιπόν εμπεριέχει διάφορα οξύμωρα. Πρώτη φορά οι ιδιωτικές εταιρείες που χρηματοδοτήθηκαν και πληρώθηκαν από κρατικούς προϋπολογισμούς είναι αυτές που κάνουν κουμάντο, εκβιάζουν και έχουν αναλάβει το παγκόσμιο μάρκετινγκ με υπερόπλο τους μια σύριγγα. Οι κυβερνήσεις αποτελούνται από εξαγορασμένους αχυράνθρωπους που δεν διανοούνται να επιτάξουν αυτό το οποίο κόστισε εκατομμύρια. Η ΕΕ στέκεται άβουλη και μοιραία. Η Γερμανία βέβαια που παραμένει το μεγάλο αφεντικό έπεισε τον Μακρόν να ανακρούσει πρύμναν, τράβηξε το αυτί της Ούρσουλας που αρχικά εμφανίστηκε θετική στην ιδέα της πατέντας και προετοιμάζεται να κατακλύσει την αγορά με δικά της προϊόντα.

Η δεύτερη αντίφαση έχει να κάνει με τον ιό. Ενώ ο ίδιος είναι από τη φύση του αταξικός, προσβάλλοντας προέδρους και πρωθυπουργούς, βασιλιάδες και κοινούς θνητούς, ο τρόπος αντιμετώπισής του είναι σαφώς ταξικός. Προέχει να σωθεί ο δυτικός και λευκός. Οι υπόλοιποι είναι απόκληροι και παρίες. Το Ισραήλ, ας πούμε, καμαρώνει που σχεδόν ολοκλήρωσε επιτυχώς το πρόγραμμά του, αλλά τα 5 εκατ. Παλαιστίνιοι που έχει στα σκλαβοπάζαρά του είναι ανεμβολίαστοι. Επομένως όσοι δεν συναινούν στην πρόταση Μπάιντεν μάλλον δεν έχουν ακούσει πού κατέληξαν τα Φαμπερζέ των τσάρων, αγνοούν την τρυφερότητα της Βαστίλης, δεν τους θυμίζει τίποτε ο Σκάμανδρος ή η οδός Μπουμπουλίνας.

Ενα άλλο οξύμωρο σχετίζεται με το δίλημμα ασφάλεια ή ελευθερία και οι περισσότεροι ποντάρουν υπέρ της πρώτης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την περιστολή των δικαιωμάτων. Από τη στιγμή που δεχτήκαμε να στέλνουμε μηνύματα για να βγάζουμε τον σκύλο μας βόλτα, το παιχνίδι έχει χαθεί. Η πράσινη κάρτα, το εμβολιαστικό πάσο ή όπως αλλιώς λέγεται κουρελιάζει τη συνθήκη της Νυρεμβέργης και διαχωρίζει τις κοινωνίες. Θεωρείται επικίνδυνος για την υγεία ο συναθροισμένος, ο εμπύρετος, ο πότης, ο λουόμενος, ο εργαζόμενος χωρίς self test. Στην ανάπαυλα αυτού του βιολογικού πολέμου οικοδομείται ο Homo Electronicus, o οποίος θα ζει με ποινικοποιημένα συναισθήματα, οθόνη, αντισηψία και υγειονομικά πρωτόκολλα.