Σχολιάζοντας –με αφορμή τη δολοφονία στα Γλυκά Νερά– τη θεωρία που ακούγεται ξανά από συντηρητικούς και ακροδεξιούς κύκλους ότι για την πάταξη του εγκλήματος απαιτείται η αύξηση των ποινών και η λειτουργία περισσότερων φυλακών, η Σοφία Βιδάλη, καθηγήτρια Εγκληματολογίας και Αντεγκληματικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, δήλωσε στο Documento: «Νομίζω πως αυτή δεν είναι σοβαρή άποψη. Δεν λαμβάνει υπόψη επιστημονικές έρευνες και στοιχεία που αποδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο: η φυλακή δεν έχει σκοπό να σωφρονίσει. Το να λέμε σε κάθε περίπτωση εγκληματικότητας να χτίσουμε φυλακές, ότι η αστυνομία είναι πλήρως αναποτελεσματική και ότι φταίει το σύνταγμα που δεν επιτρέπει τη θανατική ποινή είναι τουλάχιστον πολιτικά ύποπτο. Σε κάθε έκθεση του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την πρόληψη των βασανιστηρίων, σε κάθε βιβλιογραφία και σοβαρό επιστημονικό πόνημα, είναι παραδεκτό ότι η φυλακή δεν αποδίδει. Οχι γιατί είναι ήπια, αλλά επειδή ο εγκλεισμός – ειδικά ο μακροχρόνιος– δεν έχει θετικά αποτελέσματα για τον κρατούμενο. Αν κάποιος είναι υπέρ της άποψης ότι η δικαιοσύνη

αποδίδεται αποκλειστικά βάσει των συμφερόντων του θύματος, μιλάει για άλλο νομικό πολιτισμό. Ο νομικός πολιτισμός στην Ελλάδα και την Ευρώπη αναγνωρίζει στο κράτος την εξουσία να επιβάλλει ποινές για το κοινό καλό. Επίσης για την ανθρωποκτονία προβλέπεται η ανωτάτη των ποινών, άρα δεν καταλαβαίνω αυτήν τη φιλολογία».

Αλλωστε, όπως επισημαίνει, «η πρόληψη δεν σημαίνει ότι κλείνω κάποιον μέσα και δεν τον ξαναφήνω να βγει, γιατί αυτό το μοντέλο έχει αποτύχει. Η πρόληψη είναι στην κοινωνία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε προφανώς για μια μορφή οργανωμένου εγκλήματος, στο οποίο καλό θα ήταν να στρέψουμε την προσοχή μας».

«Τα σοβαρά εγκλήματα πίσω από κλειστές πόρτες»

Αναφορικά με δηλώσεις – προερχόμενες κυρίως από ανώτατα στελέχη της ΝΔ– σχετικά με την αναγκαιότητα περαιτέρω αστυνόμευσης ώστε να παταχτεί η εγκληματικότητα, η κ. Βιδάλη σχολίασε ότι «με την αστυνόμευση έχει γίνει μια τεράστια λαϊκιστικού τύπου εκμετάλλευση. Οταν ο Χρυσοχοΐδης αναφέρεται στην αστυνόμευση –χρησιμοποιώντας

πολιτικά τον όρο– αναφέρεται στην πεζή περιπολία. Το έγκλημα όμως δεν είναι μόνο εγκληματικότητα του δρόμου. Τα σοβαρά εγκλήματα είναι αυτά που γίνονται πίσω από κλειστές πόρτες, μέσα από αθέμιτες σχέσεις και δημόσιες συμβάσεις. Ούτε το σοβαρό έγκλημα είναι πάντα έγκλημα βίας. Βγήκε η απόφαση της Siemens. Αυτό δεν είναι σοβαρό έγκλημα; Πώς θα λυθεί; Με αστυνόμευση; Η ληστεία που έγινε δεν θα μπορούσε να λυθεί με αστυνόμευση, γιατί δεν θα μπορούσε να γίνει αντιληπτή από τον δρόμο». Παράλληλα, σημειώνει η κ. Βιδάλη, «τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται στην Ελλάδα ένα σοβαρό οργανωμένο έγκλημα, που είναι πέρα από τη νομοτυπική θεώρηση της εγκληματικής οργάνωσης. Χρειάζεται σοβαρή ανάλυση αυτής της παρανομίας, που θεωρώ ότι οφείλεται στις κρίσεις που είμαστε εδώ και χρόνια και στη σύνδεσή τους με την κατάρρευση της αγοράς εργασίας και τη διαμόρφωση των κοινωνικών σχέσεων. Τις σχέσεις πολιτικής και κοινωνίας. Δεν μπορούμε να θεωρούμε ότι το οργανωμένο έγκλημα είναι κάτι που δεν μας αφορά. Μπορεί αύριο να τύχει να μπλέξει το παιδί μας. Είναι τόσο απίθανο αυτό;».