Ούτε η αστυνομία ούτε η έννομη τάξη στην Ελλάδα έχουν αντιμετωπίσει μέχρι σήμερα το τεράστιο έγκλημα που διαπράττεται στο chatpic.org και στις άλλες πλατφόρμες σεξουαλικής κακοποίησης – εκδικητικής πορνογραφίας. Αντιθέτως, η έννομη τάξη εξασφαλίζει την ανώνυμη και ασύδοτη δράση τους. Καταρχήν, μέχρι σήμερα το συγκεκριμένο έγκλημα σεξουαλικής κακοποίησης διά του διαδικτύου ή της εκδικητικής πορνογραφίας δεν τυποποιείται σε καμία διάταξη νόμου. Περισσότερο πρόσφορες για την τιμώρηση αυτής της εγκληματικής συμπεριφοράς είναι οι διατάξεις που σχετίζονται με την προστασία των ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων.

Είναι απαραίτητο να σημειωθεί εδώ ότι με τις εν λόγω διατάξεις δευτερευόντως μόνο προβλέπονται και τιμωρούνται παραβάσεις που σχετίζονται με τη διαρροή προσωπικών δεδομένων και σε κάθε περίπτωση οι επαπειλούμενες ποινές είναι χαμηλές και η αντιμετώπιση εν γένει επιεικής. Ακόμη και στον τελευταίο ν. 4624/2019 η κακουργηματική αντιμετώπιση, η απειλή δηλαδή με ποινή κάθειρξης μεγαλύτερη των πέντε και μέχρι δέκα χρόνων, προϋποθέτει την ύπαρξη πρόθεσης για προσπορισμό οφέλους ή την πρόθεση για πρόκληση βλάβης. Με τον τρόπο αυτό το θύμα επιβαρύνεται ακόμη περισσότερο, αφού καλείται να αποδείξει το είδος του δόλου του κακοποιητή, αν δηλαδή ήθελε να την εκδικηθεί ή απλώς είναι μισογύνης ή ανταλλάσσει πορνογραφικό υλικό με άλλους ή χορηγεί τις φωτογραφίες της σε επικίνδυνους βιαστές κ.ο.κ. (η στατιστική καταγράφει όλες αυτές και ακόμη περισσότερες εκδοχές).

Σημειωτέον καταρχήν ότι το αδίκημα διώκεται μόνο έπειτα από έγκληση. Χιλιάδες γυναίκες όμως και, ακόμη χειρότερα, χιλιάδες ανήλικες κοπέλες δεν γνωρίζουν ότι για πολύ καιρό οι γυμνές φωτογραφίες τους βρίσκονται σ’ αυτές τις πλατφόρμες. Ετσι, φυσικά δεν μπορούν να υποβάλουν έγκληση. Ακόμη όμως και όταν το μάθουν τις περισσότερες φορές ντρέπονται (αντί να ντρέπεται ο δράστης) να υποβάλουν έγκληση, γιατί θα πρέπει ν’ απαντήσουν στο ερώτημα-λαιμητόμο: «Γιατί να στείλεις;». Ερώτημα ανάλογο του «τι φορούσες;» που αντιμετωπίζουν στον βιασμό. Η κοινωνία και οι αρχές περιβάλλουν τον δράστη με περισσότερη ανοχή απ’ ό,τι το θύμα. Πολύ περισσότερο οι εν λόγω ιστοσελίδες (εταιρείες δηλαδή) και οι δράστες απολαμβάνουν την προστασία της έννομης τάξης σε ό,τι αφορά την εξασφάλιση της ανωνυμίας τους. Ενώ άλλες εταιρείες διαφημίζονται σ’ αυτές καταβάλλοντας στην πράξη χορηγία στο έγκλημα!

Είναι απαραίτητο και επείγον η νομιμότητα να κινηθεί σε δύο επίπεδα ταυτόχρονα.

Πρώτα απ’ όλα να θεσπιστεί ειδική διάταξη που να περιγράφει και να τυποποιεί το έγκλημα της ηλεκτρονικής σεξουαλικής κακοποίησης με την κακουργηματική μορφή που του αναλογεί. Πρόκειται για έγκλημα που προκαλεί όχι απλώς προσβολή της προσωπικότητας, αλλά συντριβή της ζωής ολόκληρης του θύματος και παράγει αποτελέσματα για πολλά χρόνια και σε ανεξέλεγκτα επίπεδα. Ηδη έχουν υπάρξει αυτοκτονίες γυναικών που βρήκαν φωτογραφίες τους εκεί. Το έγκλημα λοιπόν πρέπει να τυποποιείται ως κακούργημα με επαπειλούμενη ποινή την κάθειρξη, η οποία θα πρέπει να γίνεται ισόβια εάν το θύμα αυτοκτόνησε ως αποτέλεσμα του εν λόγω αδικήματος.

Επιπλέον, θα πρέπει να διώκεται αυτεπαγγέλτως. Δεν μπορεί να τεκμαίρεται η συναίνεση της κοπέλας στη διαπόμπευσή της. Το αντίθετο θα πρέπει να τεκμαίρεται και θα πρέπει ο δράστης να καλείται να αποδείξει τη συναίνεση. Επειδή όμως η νέα διάταξη θα αφορά τις μελλοντικές πράξεις, για τις παρούσες πράξεις ενσυνείδητης και δόλιας διαπόμπευσης, προσβολής και καταστροφής των γυναικών και παιδιών που διαπράττονται με τους παραπάνω τρόπους θα πρέπει η νομολογία των δικαστηρίων με σύγχρονο τρόπο να υπάγει τα πραγματικά περιστατικά στην κακουργηματική επιβαρυντική περίσταση του νόμου και να τιμωρεί παραδειγματικά τους δράστες, χρησιμοποιώντας παράλληλα αναλογικά και τις διατάξεις περί συκοφαντικής δυσφήμησης. Μακριά από μεσαιωνικές λογικές ενοχοποίησης του θύματος, η έννομη τάξη και η αστυνομία θα πρέπει να εκπληρώσουν τον εκ του συντάγματος ρόλο τους και να εγγυηθούν τα δικαιώματα των θυμάτων.