Η αποπομπή του πρωθυπουργικού ανιψιού Γρηγόρη Δημητριάδη και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο ήταν θέμα χρόνου. Αργά ή γρήγορα ο Γρηγόρης, τον οποίο ο όμιλος Μαρινάκη εμφάνιζε ως τον άνθρωπο πίσω από όλες τις δουλειές (και δεν το εννοούσε με την καλύτερη έννοια), θα βρισκόταν στη θέση που είχε προετοιμάσει γι’ αυτόν ο Κυριάκος Μητσοτάκης: του αυτοφωράκια που πρέπει να υποστεί την ταλαιπωρία για να μην ταλαιπωρηθεί ή για να τη γλιτώσει το αφεντικό.

Οι ψίθυροι που ήθελαν τον γραμματέα του πρωθυπουργού να πληρώνει οσονούπω το κόστος αφού κινούνταν σε οριακές καταστάσεις, άλλοτε ως μπροστινός του Μητσοτάκη και άλλοτε ως οπισθοφυλακή των αποφάσεών του, σήμερα γίνονται βουή που απειλεί την κυβέρνηση.

Ο Δημητριάδης δεν είναι ούτε Ιφιγένεια ούτε αποδιοπομπαίος τράγος. Η αποπομπή του συνιστά παραδοχή του εγκλήματος και προσπάθεια να βγει ο Μητσοτάκης αλώβητος από την κατάσταση που δημιούργησε ο ίδιος.

Ο Γρηγόρης Δημητριάδης υπήρξε ένα μέλος της Φαμίλιας στο οποίο ανατέθηκε ένας συγκεκριμένος ρόλος. Ο ρόλος αυτός είχε συγκρούσεις με τους άλλους ενοίκους του Μαξίμου (συμπεριλαμβάνεται και η κυρία που δεν έχει θεσμικό ρόλο στο Μέγαρο αλλά έχει ρόλο), με τα μέλη της κυβέρνησης αλλά και με επιχειρηματίες. Ο Δημητριάδης όμως δεν εφάρμοζε δικές του επιλογές, αλλά εντολές. Οταν καλούσε επιχειρηματίες και απαιτούσε να κόψουν τη διαφήμιση στο Documento δεν το έκανε από προσωπικό καπρίτσιο. Εκτελούσε εντολές. Οταν διηύθυνε την ΕΥΠ σαν να ήταν η ΚΥΠ της ΕΡΕ δεν ήταν νοσταλγός της παλιάς Δεξιάς, αλλά παρατρεχάμενος του Μητσοτάκη. Από αυτόν αντλούσε τη δύναμη, του Μητσοτάκη τις εντολές υλοποιούσε και της Οικογένειας την παράδοση εφάρμοζε.

Το απόστημα έσπασε. Η υπόθεση των (νέων) υποκλοπών ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ο Δημητριάδης έπρεπε να γνωρίζει τη μοίρα του, αν και η κίνηση να στραφεί με εξώδικα εναντίον των δημοσιογράφων ακριβώς την ώρα που τον πέταγε ο Μητσοτάκης δείχνει ότι δεν καταλαβαίνει και πολλά πράγματα.

Είναι αδιάφορο αν η κουλτούρα και η οσμή του παρακράτους που δημιουργήθηκαν πέριξ της περιοχής ευθύνης του αποτελούν και προσωπικό του σύστημα αξιών. Ο Δημητριάδης ήταν ο μπροστινός σε όλες τις περίεργες δουλειές, στις οποίες η δύναμή του ήταν η εκπροσώπηση του Μητσοτάκη. Ο Μητσοτάκης του έδωσε εξουσία, οδηγίες και δικαιώματα. Αυτός του παραχώρησε το ελεύθερο

στην ΕΥΠ, όπου έφτασε στο σημείο να βάλει γραμματέα του διοικητή της την αδερφή της γραμματέα του. Αυτός του έδωσε δικαίωμα υπογραφής σε έργα αναθέσεων πέρα από θεσμικό έλεγχο. Αυτόν εκπροσωπούσε σε επιχειρηματίες στους οποίους μετέφερε τα μηνύματα του αφέντη του.

Αν δεν υπήρχαν ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η διάθεσή του να ασκήσει πολιτική μέσα από ένα αυταρχικό και νεποτιστικό πλαίσιο, ο Δημητριάδης ίσως να ήταν ένας δικηγόρος διαζυγίων με κάποιους καλούς πελάτες λόγω οικογενειακής καταγωγής.

Οταν το 2019 ο Αλέξης Τσίπρας παρέδωσε το Μαξίμου στον Μητσοτάκη όλοι θυμούνται τη φιγούρα του Γρηγόρη Δημητριάδη να περιφέρεται όλο οίηση και αλαζονεία ανάμεσα στους ανθρώπους που ετοιμάζονταν να αποχωρήσουν. Εδινε εντολές, φώναζε, άλλαζε καναπέδες και φυσικά άλλαξε και την ΕΥΠ. Λίγους μήνες αργότερα άλλαξε και τη μορφή που έχει η δημοκρατία στη χώρα, δημιουργώντας ένα επιτελικό κράτος που έμοιαζε περισσότερο με παρακράτος. Ηταν όμως όλα αυτά ο Δημητριάδης; Οση ευθύνη κι αν έχει ο ίδιος, ο Δημητριάδης δεν ήταν παρά η φωνή του κυρίου του, ο άνθρωπος για όλες τις βρόμικες δουλειές, ο παρατρεχάμενος που συνήθως θέλει να αγνοεί το μοιραίο που τον περιμένει.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν μπορεί να κρυφτεί ούτε πίσω από την παραίτηση Δημητριάδη ούτε πίσω από την παραίτηση του διοικητή της ΕΥΠ, του Κοντολέων που ήταν Κοριολέων. Εχει εξ ολοκλήρου την ευθύνη για όσα έχουν γίνει και παρότι οι άνθρωποι που χρησιμοποίησε χρησιμοποιήθηκαν ακριβώς για να μεταφερθεί σε αυτούς η ευθύνη όταν χρειαστεί, είναι ήδη πολύ αργά.

Ισως τα φιλικά μέσα ενημέρωσης έκαναν τη μεγαλύτερη ζημιά στον Μητσοτάκη. Υποταγμένα καθώς ήταν, χωρίς να παρουσιάζουν ούτε ψήγματα πολιτικής κριτικής και ελέγχου, δημιούργησαν μια ψευδή εικόνα παντοδυναμίας για τον πρωθυπουργό, την οποία πίστεψε και ο ίδιος. Τα μηνύματα που υπήρχαν για τη συμπεριφορά του Δημητριάδη, δηλαδή πρακτικά για την πολιτική του Μητσοτάκη, θάφτηκαν και οι κατά καιρούς αγγελιοφόροι εκτελέστηκαν γιατί δεν άρεσαν στον Καίσαρα. Με αυτή την πεποίθηση αδιαπραγμάτευτης ισχύος, ο Μητσοτάκης πορεύτηκε σε ένα πεδίο εικονικής αυτοπεποίθησης. Το στραπάτσο με τον Δημητριάδη, ο εξαναγκασμός του να τον απομακρύνει ενώ είναι κάτοχος ευαίσθητων προσωπικών, πολιτικών και οικογενειακών δεδομένων είναι παραδοχή ενοχής και κατάρρευσης. Αντιλαμβάνεται κάποιος ποιο είναι το διακύβευμα και η απειλή ώστε να αναγκαστεί

να αποκεφαλίσει και να ακρωτηριάσει την ίδια την Οικογένεια. Ο Μητσοτάκης πετάει τον ανιψιό του γνωρίζοντας ότι η κίνηση υπόκειται σε νόμους ανάλογους με εκείνους που ορίζουν την πορεία μιας μπάλας που τρέχει ανεξέλεγκτη στον κατήφορο.

Δεν είναι όμως μόνο οι δημοσιογραφικές αποκαλύψεις. Στο παρασκήνιο υπάρχουν αντιδράσεις που οδηγούν τα πράγματα σε κατάσταση εντροπίας. Οσοι εξαναγκάστηκαν στην αποδοχή των μεθόδων Δημητριάδη (αν και γνώριζαν ότι πρόκειται για πολιτική Μητσοτάκη) ετοιμάζονται να πάρουν το αίμα τους πίσω. Τώρα συνειδητά θα χτυπούν τον ανιψιό θέλοντας να εκδικηθούν τον θείο.

Ο Δημητριάδης δεν είναι ούτε Ιφιγένεια ούτε αποδιοπομπαίος τράγος. Η αποπομπή του συνιστά παραδοχή του εγκλήματος και προσπάθεια να βγει o Μητσοτάκης αλώβητος από την κατάσταση που δημιούργησε ο ίδιος. Ο πρωθυπουργικός ανιψιός εντολές του Μητσοτάκη εκτελούσε και της Οικογένειας την παράδοση εφάρμοζε.

Οση ευθύνη κι αν έχει ο ίδιος, ο Δημητριάδης δεν ήταν παρά η φωνή του κυρίου του, ο άνθρωπος για όλες τις βρόμικες δουλειές, ο παρατρεχάμενος που συνήθως θέλει να αγνοεί το μοιραίο που τον περιμένει

Το καθεστώς Μητσοτάκη ακολουθεί την πορεία των καθεστώτων. Κάποια στιγμή αδυνατούν να επιβάλουν την εικόνα ισχύος που παράγεται από τον αυταρχισμό και το ψέμα και καταρρέουν βίαια όταν μια αφορμή ρίξει το ντόμινο. Ο Μητσοτάκης δεν μπορεί να αντιστρέψει τίποτε ούτε μπορεί να δώσει εξηγήσεις που τον αυτοενοχοποιούν. Θα συνεχίσει να λέει ψέματα και να αποδίδει τον ρόλο του εσωτερικού εχθρού σε όσους τον κρίνουν υποστηρίζοντας τη δημοκρατία.

Οι επόμενοι αυτοφωράκηδες ίσως είναι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιάννης Οικονόμου, ο οποίος συνειδητά παραπλάνησε τους πολίτες λέγοντας ότι δεν υπάρχει παρακολούθηση από την ΕΥΠ, και η «φιλότιμη» εισαγγελέας της ΕΥΠ η οποία φέρεται να υπέγραψε παρακολουθήσεις πολιτικών και δημοσιογράφων για λόγους «εθνικού συμφέροντος». Τίποτε όμως δεν μπορεί να σώσει τον Μητσοτάκη.

Στον ΣΥΡΙΖΑ και στα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης πέφτει το βάρος της κάθαρσης. Δεν είναι απλώς θέμα μετάβασης της κυβερνητικής εξουσίας. Ο Δημητριάδης με εντολή Μητσοτάκη έχει περικλύσει τη χώρα μέσα σε ένα πλαίσιο συμφερόντων που διαφημίστηκαν ως επενδύσεις. Ισως οι παρακολουθήσεις να είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Διάφοροι «επενδυτές» κατέχουν φιλέτα της χώρας, τα funds μετατρέπονται σε ιδιοκτήτες της, ενώ κοσμοπολίτες του μαύρου χρήματος αγοράζουν κοψοχρονιά το μέλλον μας. Οι συμφωνίες αυτές προέκυψαν, λένε οι άσπονδοι φίλοι του Γρηγόρη, με ενδιάμεσο τον ίδιο και πάντα στο όνομα του Μητσοτάκη.

Η αντιπολίτευση πρέπει να απαιτήσει να υπάρξει έλεγχος σε όλα. Από τις απευθείας αναθέσεις έως τις πωλήσεις και τις ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας. Τα στόματα ήδη ανοίγουν και παρότι βρίζουν τον ανιψιό, κατονομάζουν τον θείο. Δεν είναι σκάνδαλο υποκλοπών, είναι σκάνδαλο Μητσοτάκη. Σε όλα τα επίπεδα.